tag:blogger.com,1999:blog-53030465596418936132024-03-06T10:13:46.922+02:00Λογοτεχνικό ΣάββατοΕλένη Λιντζαροπούλουhttp://www.blogger.com/profile/17023203992030455204noreply@blogger.comBlogger115125tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-62762635812420816272013-12-13T14:20:00.000+02:002014-01-17T10:35:53.792+02:00Το καλύτερο δώρο...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
που σας έχουν κάνει...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTK1eu7LH919HtfAdQkdBBZXhy13l2INcYUmVuDX-bGROhGHGnIoms2u6n4NGYVaQPNQlKGb5w08RrOxwxO9GxDy6CfPTo4GubVztajA3IXkpE3RVQQeIpclV4xXQdGqlaZQt0u32fZ-c/s1600/bpl.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTK1eu7LH919HtfAdQkdBBZXhy13l2INcYUmVuDX-bGROhGHGnIoms2u6n4NGYVaQPNQlKGb5w08RrOxwxO9GxDy6CfPTo4GubVztajA3IXkpE3RVQQeIpclV4xXQdGqlaZQt0u32fZ-c/s320/bpl.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχει σημασία η αξία ή από ποιον προερχόταν, γράψτε για ένα δώρο που σας έμεινε και σας είπε κάτι περισσότερο. Έχετε περιθώριο όλο τον μήνα και μέχρι των Φώτων (6/1/14). Περιμένω τις συμμετοχές σας και που ξέρετε... το καλύτερο κείμενο για το καλύτερο δώρο θα κερδίσει κάτι συμβολικό (ή και όχι μόνο) από τις <a href="http://sinwebradio.com/index.php?option=com_djschedule&view=show&id=2:-show&Itemid=779">Ραδιοτυπίες</a>. Ανακοίνωση αποτελεσμάτων 10/1/2014 από εδώ και 11/1/2014 από το μικρόφωνο του <a href="http://www.sinwebradio.com/">Sin Radio</a>.</div>
<div style="text-align: justify;">
Φιλιά και σας περιμένω.<br />
<div style="text-align: center;">
<b>~~~~~~~~~~~~~~</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Συμμετοχές:</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>~~~~~~~~~~~~~~</b></div>
<ol>
<li><a href="http://nasiasblog2012.blogspot.gr/2013/12/blog-post_10.html">Νάσια</a></li>
<li><a href="http://zouzounaslife.blogspot.gr/2013/12/blog-post_6116.html">Ζουζούνα</a> (και <a href="http://zouzounaslife.blogspot.gr/2012/12/blog-post_1549.html">Ζουζούνα Β</a> &amp; <a href="http://zouzounaslife.blogspot.gr/2013/12/blog-post_3351.html">Γ</a> / <a href="http://zouzounaslife.blogspot.gr/2013/12/blog-post_3351.html">συνέχεια</a> του Β - τα Β &amp; Γ εκτός συναγωνισμοΎ)</li>
<li><a href="http://www.aresmares.com/2013/12/to-kalytero-dwro.html">Τζίνα </a></li>
<li><a href="http://histoiresderoses.blogspot.gr/2013/12/blue.html">Ελενίτσα</a></li>
<li><a href="http://paolofuego.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html">Μυστήριος Λουστράκος</a></li>
<li><a href="http://alquimistasgr.blogspot.gr/">Γιάννης the minion </a></li>
<li><a href="http://censurasigloxxi.blogspot.com.es/2013/12/el-mejor-regalot.html">Veronica</a></li>
<li><a href="http://kianotipies.blogspot.gr/2013/12/blog-post_18.html">Blueprints</a> (εκτός συναγωνισμού - εντελώς όμως)</li>
</ol>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<ol style="text-align: left;">
</ol>
</div>
</div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-74368188839156700502013-09-07T16:25:00.002+03:002013-09-07T16:27:31.677+03:00Σας περιμένω, ε;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio4EUHKmMYQeQE1bu5pIkm8IER0TwsGOzMalojLXm21hyHKj_fGB8KLknalWuIuIHT1q6Dahilm4oYsyIm4ZKZKIvkG312EiibfCS4h2mnSHXD5lrQdMHrfcv-iD7Vz_pm1mgHmyIfGt90/s1600/ron-mueck9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio4EUHKmMYQeQE1bu5pIkm8IER0TwsGOzMalojLXm21hyHKj_fGB8KLknalWuIuIHT1q6Dahilm4oYsyIm4ZKZKIvkG312EiibfCS4h2mnSHXD5lrQdMHrfcv-iD7Vz_pm1mgHmyIfGt90/s400/ron-mueck9.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Πάμε στα παλιά. Πίσω. Ώρες, ώρες μου θυμίζω τον πατέρα μου. Πίσω στα
παλιά. Ιστορίες από τα ντουλάπια. Ξεχασμένες, αλλά και χιλιοειπωμένες.
Με φοβίζει που όσο μεγαλώνω, μοιάζω. Παλιά δεν έμοιαζα ή έτσι θεωρούσα.
Τώρα μοιάζω όλο και περισσότερο.<br />
<br />
Πίσω λοιπόν στον
Δεκέμβρη του 1975. Μαθητής της πρώτης γυμνασίου. Εννοείται αμούστακος,
εννοείται παιδάκι. Γυμνασιόπαις πλέον που πριν λίγες μέρες η ζωή του
έμελλε να αλλάξει με έναν τρόπο που στα μάτια του φάνταζε δραματικός.<br />
<br />
Γιος
δημοσίου υπαλλήλου, η ζωή μου, οι φιλίες μου, οι σχέσεις μου όλες
βασίζονταν στις μεταθέσεις του πατέρα. Μέχρι τότε είχα φανεί τυχερός.
Τίποτα δεν είχε συμβεί. Εκεί που γεννήθηκα, εκεί μεγάλωνα. Όλα αυτά πριν
δεκαπέντε μέρες. Τότε ανακοινώθηκε η μετάθεση του πατέρα. Κι ο μικρός
εύθραυστος μου κόσμος, έμελλε να ταρακουνηθεί από σεισμό 7 Ρίχτερ. Δεν
θα μπω σε λεπτομέρειες και το τι σήμαινε αυτό για τον μικρόκοσμό μου. Θα
πάω κατευθείαν στα γεγονότα.<br />
<br />
Ήταν γεγονός,
φεύγαμε. Πακετάραμε. Στέλναμε λίγα, λίγα πράγματα στην νέα μας
διεύθυνση. Σε άλλη πόλη, σε άλλο νομό. Το σπίτι άδειαζε, κι όσο άδειαζε
το σπίτι, τόσο γέμιζε η μελαγχολία την καρδιά μου. Οι γονείς μου, το
έπιασαν. Έπρεπε κάτι να κάνουν άμεσα, έπρεπε να μου χρυσώσουν το χάπι,
να το καταπιώ ευκολότερα. Η ιδέα έπεσε στο μεσημεριανό φαγητό μας κι
ήταν αποδεχτή κι από τους τρεις μας. Πάρτι. Ναι θα γινόταν ένα
αποχαιρετιστήριο πάρτι για τους φίλους μου. Βόλευε άλλωστε, το σπίτι
είχε σχεδόν αδειάσει κι υπήρχε άπλετος χώρος για χορό και ξεφάντωμα.<br />
<br />
Ορίστηκε
κι η μέρα. Το τελευταίο Σάββατο, πριν το κλείσιμο του σχολείου για τα
Χριστούγεννα. Άλλωστε την Κυριακή, την αμέσως επομένη δηλαδή σαλπάραμε.
Οι δικοί μου ήθελαν να φύγω από το μέρος που γεννήθηκα με μια κεφάτη
ανάμνηση.<br />
<br />
Η προσμονή μεγάλη. Μέτραγα μια μια τις μέρες
μέχρι το μεγάλο Σάββατο. Έτσι ήταν για μένα. Το μεγάλο Σάββατο. Είχα
καλέσει όλους τους φίλους μου, αλλά και τους φίλους των φίλων μου και
πάει λέγοντας η αλυσίδα. Είχε χαθεί ο αριθμός. Αλλά η χαρά μεγάλη για
το πάρτι και κάπου είχε εξαφανιστεί η θλίψη του ξεριζωμού.
Μελοδραματικό, αλλά ξεριζωμός για μένα.<br />
<br />
Κι ήρθε η
Παρασκευή, κι όλα ήταν έτοιμα. Παρότι στην καρδιά του χειμώνα, η
παραγγελιά για γλυκό ήταν παγωτό. Ναι ήθελα παγωτό για φινάλε. Είχαν
αγοραστεί και τα αναψυκτικά και τα βερμούτ για τα μεγαλύτερα παιδιά και
τα ξηροκάρπια και τα διάφορα τα του μπουφέ ήταν έτοιμα. Είχε
επιστρατευτεί μια γειτονιά ολόκληρη για τις ετοιμασίες.<br />
<br />
Κι
έφτασε και το Σάββατο. Κι άνοιξαν οι ουρανοί. Κι άρχισε να βρέχει και
να βρέχει και να βρέχει. Κι οι δρόμοι να γίνονται ποτάμια κι η αγωνία
μου για το πάρτι να χτυπάει κόκκινο. Κάτι τηλεφωνήματα που έγιναν ήταν
αποκαρδιωτικά. Πως να έρθουμε; Δεν κυκλοφορεί τίποτα. Μακάρι να
σταματήσει η βροχή. Τέτοια βροχή δεν έχει ξαναδεί το νησί. Κι όλο η
βροχή να δυναμώνει κι αστραπές κι οι βροντές να σκίζουν τον ουρανό και
τα δικά μου σωθικά.<br />
<br />
- Σας περιμένω, ε;<br />
- Σας περιμένω, Ε;<br />
- ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ, Ε;<br />
<br />
Το πάρτι ήταν για τις επτά. Η
ώρα είχε πάει εννιά το βράδι και το κουδούνι δεν είχε χτυπήσει ακόμα.
Άδειο το σπίτι κι από έπιπλα κι από ανθρώπους κι από συναισθήματα. Βροχή
και παγωνιά παντού. Και μέσα κι έξω. Εγώ πίσω από την πόρτα να περιμένω
να ακούσω. Να γίνει κάτι. Τίποτα. Μόνο αστραπές και βροντές.<br />
<br />
Δέκα
παρά, χωμένος σε μια γωνιά στο άδειο σαλόνι, με έκφραση δαρμένου
σκύλου, έτοιμος να βάλω τα κλάμματα ... ντρινννννννννννννννννννννννννννν<br />
<br />
Το
κουδούνι!!! Η πόρτα!!! Ήρθε!!! Έστω κι ένας, κάποιος ήρθε!!! Ανοίγω την
πόρτα. Κι αρχίζουν να μπαίνουν και να μπαίνουν και να μπαίνουν και να
μπαίνουν. Ένας πρόχειρος υπολογισμός έδειχνε πάνω από 150 άτομα!<br />
<br />
Το
σπίτι γέμισε!!! Ευτυχώς δεν υπήρχαν έπιπλα!!! Φωνές, αγκαλιές, φιλιά!!!
Το φορητό πικ απ, που κουβάλαγε σε όλα μας τα πάρτι ο Γιώργος, στήθηκε.
Ο πρώτος δίσκος μπήκε.<br />
<br />
Η μεγάλη κυρία της Disco, η
Gloria Gaynor είχε χτενίσει το άφρο μαλλί της προσεχτικά, είχε φορέσει
το glitter make up της, φόρεσε το φόρεμα το στραφταλιζέ με τις βάτες,
έπιασε το μικρόφωνο κι άρχισε να μας δονεί με την επιτυχία της Never Can
Say Goodbye και το πάρτι ξεκίνησε.<br />
<br />
υγ1 <a href="http://paolofuego.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html">Αυτός, Αυτός Και Τα Μυστήρια</a><br />
υγ2 αρκετά σκουριάσαμε, ας πιάσουμε τα πληκτρολόγια</div>
Loustrakoshttp://www.blogger.com/profile/14745132074877874680noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-19787166937152792192013-09-04T22:35:00.003+03:002013-09-04T22:35:47.519+03:00Λήθη... - Blue<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Δεν θυμόταν πολλά πράγματα, για την
ακρίβεια ούτε και το όνομά της. Θυμόταν αμυδρά το όνομα της μητέρας
της, Έρι νομίζει, αλλά πάλι δεν ήταν σίγουρη.</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLx9wqImDmtisZ0kOWu2s_zqn5LlPZxRBI3MOo2bN_iH6d4SLy4XMElrmzhuJAAdsO3UUfwQnQUBsoW1cYLbraMCmN5uo969-r9e9lwncMBeaUWpJodsJr9zyHYms4N_d3k9_as1TapYc/s1600/lethe_d.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="235" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLx9wqImDmtisZ0kOWu2s_zqn5LlPZxRBI3MOo2bN_iH6d4SLy4XMElrmzhuJAAdsO3UUfwQnQUBsoW1cYLbraMCmN5uo969-r9e9lwncMBeaUWpJodsJr9zyHYms4N_d3k9_as1TapYc/s320/lethe_d.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2013/09/blog-post_1.html">Veronica </a>και το Λογοτεχνικό Σάββατο</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Στον
ύπνο της έβλεπε μόνιμα εφιάλτες που είχαν να κάνουν κυρίως με τον
θάνατο. Συνήθιζε να κάνει μεγάλες βόλτες μόνη, το ότι κατάφερνε να βρει
τον δρόμο για τον γυρισμό στο σπίτι ήταν θαύμα. Σε μια από αυτές τις
περιηγήσεις της έπεσε πάνω ένα γέροντα, παράξενο σαν φυσιογνωμία, που
κρατούσε στο ένα του χέρι μια υδρία και στο άλλο ένα κύπελλο. <i>Διψάς κοριτσάκι;</i>
της είπε, αυτή από περιέργεια περισσότερο κι όχι από δίψα πλησίασε και
ήπιε από το κύπελλο. Με μιας το πρόσωπό της φωτίστηκε, πήγε προς το
ποτάμι που ήταν δίπλα και ξάπλωσε σε μια ξύλινη σχεδία...<br />
Για
πρώτη φορά παρατηρούσε το πρόσωπό της... καθρέφτες δεν υπήρχαν σπίτι κι
από όσο θυμόταν η μητέρα της έλεγε ότι δεν υπήρχε λόγος, ήταν πολύ
άσχημη για να ασχολείται με την εμφάνιση, καλύτερα να προσπαθούσε να
μάθει... και να θυμηθεί...<br />
Κοίταξε τον αντικατοπτρισμό της στο
νερό κι έκανε διάφορους μορφασμούς για να βεβαιωθεί ότι βλέπει για πρώτη
φορά την εικόνα της... έσμιξε τα φρύδια, έβγαλε τη γλώσσα, έπιασε με τα
χέρια τα αυτιά της... όταν βεβαιώθηκε ότι έβλεπε τον εαυτό της έκλαψε
ξεστομίζοντας: μητέρα γιατί μου είπες ψέμματα; δεν είμαι άσχημη,
συνηθισμένη μπορεί, άσχημη όχι όμως...<br />
Ο γέρος της φώναξε από την όχθη: <i>κοριτσάκι έλα να πιεις άλλο ένα κύπελλο με νερό, από το ποτάμι δεν πίνεται...</i><br />
Σκουπίζοντας
τα δάκρυα με την ανάποδη της παλάμης πήγε στον γέρο κι ενώ έκανε να
πιει το κύπελλο με το νερό, το έχυσε κι ότι είχε πιει το έφτυσε,<i> σε
θυμήθηκα του είπε, εσύ δεν μας φέρνεις κάθε πρωί το νερό της μέρας; Κάτι
έχει αυτό το νερό, κάτι που με κάνει να ξεχνάω την κάθε μέρα κι ότι
μαθαίνω, ότι θυμάμαι, ότι θα έπρεπε να θυμάμαι...</i><br />
<i>Μην λες ανοησίες μικρή μου,</i> προσπάθησε να την διαβεβαιώσει, <i>δεν έχουμε ξαναβρεθεί ποτέ...</i><br />
<i>Κι
όμως, κάτι σε αυτή την εικόνα που είδα στο ποτάμι, με έκανε να θυμηθώ,
και από εδώ και πέρα αυτό που θα κάνω θα είναι να θυμάμαι και να
αξιολογώ και να μαθαίνω, αρκετά, δεν σας ανέχομαι άλλο, χάρισμά σας και
το νερό κι όλα τα αγαθά,</i> και γρήγορα στράφηκε προς το ποτάμι και πάλι.<br />
Έβγαλε
το φόρεμα και βούτηξε στα νερά του, σιγά σιγά το μυαλό της γέμισε με
εικόνες, αναμνήσεις θαμμένες, πράγματα από το σύντομο παρελθόν της,
λυτρωμένη από το μικρό πικρό πρώην της δεν πρόσεξε τον καταρράκτη που
παραμόνευε... επιτέλους αναφώνησε, θυμάμαι, θυμάμαι</div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-12038396171232670132013-07-25T11:25:00.003+03:002013-07-25T11:25:55.930+03:00Η παρέλαση - Blue<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Η ημέρα της παρέλασης όλο και πλησίαζε. Όλη η πόλη στολιζόταν, καθαριζόταν και περίμενε το μεγάλο γεγονός. Ο διάδοχος του θρόνου θα νυμφευόταν την εκλεκτή γαλαζοαίματη και θα ακολουθούσε η εθιμοτυπική παρέλαση από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης.</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOTusgta21yxBnAOU2tAtEfODz-cxoNHyGzfMyYz7ZvCXnya0PVBnH2jZOPB_-tr1NlgZoZQwNvMd5-oNDnyoRVag8n0qVp7pW61k1QpiD-Iwxlq3N3d8UHWCKUO9Ut6Kk6iMwvYMgVpI/s1600/lala.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOTusgta21yxBnAOU2tAtEfODz-cxoNHyGzfMyYz7ZvCXnya0PVBnH2jZOPB_-tr1NlgZoZQwNvMd5-oNDnyoRVag8n0qVp7pW61k1QpiD-Iwxlq3N3d8UHWCKUO9Ut6Kk6iMwvYMgVpI/s320/lala.jpg" width="261" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/">Βερόνικα</a> και το Λογοτεχνικό Σάββατο</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Η Ματίνα κι η μητέρα της Μαρία καθάριζαν όλη την μέρα το σπίτι λες και θα δεχόντουσαν επίσκεψη το πριγκιπικό ζεύγος οι ίδιες. Η ώρα κοντοζύγωνε κι οι δυο τους είχαν πιάσει θέση στο παράθυρο, η μητέρα με ένα μαντήλι στο κεφάλι και παραπίσω κι η Ματίνα δροσερή μες τη νιότη της με ένα χαμόγελο και περίμενε η ίδια τον γαμπρό στο άσπρο άλογο...<br />
Ο κόσμος από κάτω περίμενε με ανυπομονησία και με νευρικότητα ταυτόχρονα. Τα τελευταία χρόνια τα μέτρα που έπαιρνε ο βασιλιάς ήταν όλο και πιο δυσβάσταχτα για τους υπηκόους του κι η δυσφορία όλο και μεγάλωνε. Πόνταρε βέβαια στο γεγονός ότι ο θεσμός της βασιλείας ήταν στα γονίδια όλων κι ότι κανείς δεν μπορούσε να την αμφισβητήσει στα σοβαρά.<br />
Ο πατέρας της οικογένειας ήταν στο απέναντι από το σπίτι πεζοδρόμιο, πρώτη σειρά με τους φίλους του περιμένοντας κι αυτός την πομπή. Χαιρέτησε την γυναίκα και την κόρη του ζωηρά και με χαμόγελο το οποίο όμως έσβησε καθώς κάτι άρχισε να μουρμουρίζει στους φίλους του.<br />
Η βασιλική άμαξα άρχισε να προβάλει από το βάθος του δρόμου. Κάποιοι πολίτες έραναν με ροδοπέταλα, κάποιοι χαμογελούσαν, αρκετοί αν όχι οι περισσότεροι όμως ήταν σκεπτικοί και σκυθρωποί, αυτή η χαρά δεν μπορούσε να τους αγγίξει από την στιγμή που τα έφερναν τόσο δύσκολα πέρα.<br />
<i>Αχ μητέρα</i>, είπε η Ματίνα, <i>και τι δεν θα έδινα να είμαι στη θέση της, κοίτα τι όμορφος είναι ο πρίγκιπας.</i><br />
<i>Σώπα αγάπη μου, ούτε να το σκέφτεσαι, δεν θα το ήθελε ούτε κι ο Θεός αυτό,</i> της απάντησε σοβαρά η Μαρία.<br />
Οι επευφημίες του πλήθους άρχισαν να μπερδεύονται σιγά σιγά με τις διαμαρτυρίες, το πριγκιπικό ζεύγος ήταν φανερό ότι είχε αρχίσει να νιώθει άβολα, οι συνοδοί φρουροί πάνω στα άλογα έστρεφαν συνεχώς το κεφάλι τους προς όλες τις κατευθύνσεις νευρικά.<br />
Η πομπή κόντευε να φτάσει κάτω από το παράθυρο των γυναικών, η μητέρα κοιτούσε ερευνητικά τον άντρα της που είχε περάσει μπροστά και παρότι προσπαθούσε να χαμογελά έφερε το μαντήλι στο στόμα της για να μην φωνάξει... η Ματίνα πάλι είχε επικεντρωθεί τόσο πολύ στον πρίγκηπα που δεν μπορούσε να την απασχολήσει προς στιγμή τίποτα άλλο.<br />
Οι επόμενες σκηνές εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα που λίγοι πρόσεξαν τι πραγματικά έγινε: ο πατέρας της Μαρίας πέταξε ένα μαχαίρι που βρήκε στην καρδιά τον πρίγκηπα, οι φρουροί τον πυροβόλησαν άμεσα αλλά ήταν αργά, ο στόχος είχε επιτευχθεί, κι οι δύο άντρες ήταν νεκροί, η Μαρία φώναξε: <i>όχι το παιδί μου...</i> κι αμέσως: <i>όχι τον άντρα μου...</i> η Ματίνα είχε μείνει άναυδη με όλο το σκηνικό, το πλήθος το ίδιο, η παρέλαση αυτή δεν έμοιαζε σε τίποτα με καμία από τις συνηθισμένες στο πρώην ευτυχισμένο βασίλειο...</div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-17269537580577565092013-07-11T15:33:00.003+03:002013-07-11T15:33:40.898+03:00Μέσα Μαζικής Εξόντωσης - Blue<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Από μικρός και για διάφορους λόγους ήταν εθισμένος με οτιδήποτε μαζικό...</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs-UKuT6dmkN-cJShumXZfhtabPqynIdJvICF8MEBgxPpzF5uEAqzgG9O_zpgmm_fN0__VZtny_0uHjMEfWbHu-h1hrqHgf4sUwegBnqoqqSojn7TqjBHJxwgVx2ETaBS6izWyeAI_mvQ/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs-UKuT6dmkN-cJShumXZfhtabPqynIdJvICF8MEBgxPpzF5uEAqzgG9O_zpgmm_fN0__VZtny_0uHjMEfWbHu-h1hrqHgf4sUwegBnqoqqSojn7TqjBHJxwgVx2ETaBS6izWyeAI_mvQ/s320/04.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/">Βερόνικα</a> </td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Οι γονείς του και λόγω εργασίας και λόγω κούρασης και βολής τους τον έβαζαν από μικρό να βλέπει τηλεόραση με τις ώρες, κόλλαγε με τις διαφημίσεις, τα παιδικά προγράμματα, τις σειρές, ακόμη και με τις ειδήσεις αργότερα...</div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν μεγάλωσε έπαιρνε το λεωφορείο για να πάει φροντιστήριο, αργότερα το αντίστοιχο υπεραστικό για να πάει στην άλλη πόλη που σπούδαζε και γενικώς τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ποτέ δεν πήρε δίπλωμα ή αυτοκίνητο, του άρεσε να μπερδεύεται με τον κόσμο τις λίγες ώρες που δεν ήταν στο σπίτι και δεν έβλεπε τηλεόραση...<br />
Αργότερα πήρε υπολογιστή και οι οθόνες κυριαρχούσαν στα μάτια και την ζωή του. Ζούσε σε αυτή την πλασματική πραγματικότητα, αρχικά δεν πίστευε σε όλα όσα άκουγε και διάβαζε αλλά το μέσον ήξερε καλά τον τρόπο να δηλητηριάζει σιγά σιγά την ζωή και το μυαλό του. Έτρωγε μπροστά στην τηλεόραση, έκανε έρωτα και κοιμόταν κι αυτή πάντα ανοιχτή, για την ακρίβεια αυτή ποτέ δεν κοιμόταν, ποτέ δεν έκλεινε.<br />
Έχανε όλο και περισσότερο την υπόστασή του, για την ακρίβεια ένιωθε πλέον ότι η οθόνη, οι χαρακτήρες, οι απόψεις κι οτιδήποτε βρισκόταν στην ψηφιακή αυτή μορφή ήταν το πραγματικό κι ο ίδιος ήταν το φανταστικό.<br />
Μετά από πολλά χρόνια η τηλεόραση είχε αρχίσει να μετράει αντίθετα, στην αρχή χιονάκι, μετά τρεμόπαιζε και λίγο πριν σβήσει οριστικά ακούστηκε να ψιθυρίζει από τα ηχεία της: <i>σε ευχαριστώ που μου έκανες παρέα και πίστεψες σε μένα, δεν είμαι όμως εγώ η πραγματικότητα αλλά εσύ, βγες έξω στη φύση, κάνε βόλτες, πήγαινε για ποτό και φαγητό με φίλους, άκου μουσική και διάβασε βιβλία, αγάπησε κι ερωτεύσου ανθρώπους κι όχι μηχανές και ψέμματα,</i> και τελειώνοντας ακόμη πιο σιγανά - σε σημείο που ίσως να μην ακούστηκε - κατέληξε, <i>και που είσαι: μην με αντικαταστήσεις ποτέ, απλά ζήσε...</i></div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-83279456590181315442013-06-26T13:15:00.003+03:002013-06-26T13:15:47.594+03:00"Οι γυναίκες και τα ψάρια..." - Blue<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Οι δύο φίλες απολάμβαναν το
απογευματινό τους τσάι. Οι σύζυγοι σε λίγη ώρα θα επέστρεφαν από το
ψάρεμα στο οποίο είχαν πάει από νωρίς το πρωί. </div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLrNmDGgQnGwcn_W4M9GCQS6NDP_9LzzyOJ7Vvv2yCqCtqwv0sAiPxjpPi4hZbUUvQog3nATfQJs-YFsGUj1H2cF0DU4nkJrzQD2jmQmEXIiXt-HWYDPkfXurlbZ_fAMdpuKCuN3EPPEg/s1600/mujeres+y+pescado.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLrNmDGgQnGwcn_W4M9GCQS6NDP_9LzzyOJ7Vvv2yCqCtqwv0sAiPxjpPi4hZbUUvQog3nATfQJs-YFsGUj1H2cF0DU4nkJrzQD2jmQmEXIiXt-HWYDPkfXurlbZ_fAMdpuKCuN3EPPEg/s1600/mujeres+y+pescado.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/">Veronica</a> και το Λογοτεχνικό Σάββατο</td></tr>
</tbody></table>
Η Α. και η Β. ήταν φίλες από παιδιά, μοιράζονταν τα πάντα, κανένα μυστικό δεν υπήρχε ανάμεσά τους.<br />
Α: <i>και να δεις που θα έρθουν συνάμενοι κουνάμενοι και θα λένε: μα κοίτα ρε γυναίκα τι ψαρούκλες έπιασα σήμερα...</i><br />
Β: <i>Χαχα ναι, δεν θυμάσαι την άλλη φορά που είχαν ξεχάσει μέσα την απόδειξη από το ψαράδικο;</i><br />
Τα
γέλια τους άλλαξαν με μιας την αύρα στον χώρο. Ένας χώρος βαρύς, όχι
μόνο από τα έπιπλα και τα κάδρα αλλά κυρίως μετά από τον πρόσφατο χαμό
του βρέφους της Α.<br />
Β: <i>Δεν μου λες καλή μου; Δε νομίζεις ότι
πρέπει να το ξεπεράσεις και να βάλεις μπρος για παιδί; Αρκετά πένθησες, η
ζωή είναι μικρή και τα χρόνια περνάνε, δεν χρειάζεται να φτάσεις σε
ηλικία που θα αγχωθείς για το αν θα μπορείς να κάνεις παιδί πλέον...</i><br />
Α: <i>Άσε
με βρε, σιγά σιγά θα το ξεπεράσω, απλά δεν είμαι έτοιμη ακόμη, εξάλλου
έχω το σκυλί μου, και τα δικά σου παιδιά είναι σαν παιδιά μου...</i><br />
Β: <i>Καλά, δεν επιμένω εξάλλου πρέπει να βάλει κι ο Γ. το χεράκι του, μην πω τίποτα άλλο...</i><br />
Γέλια και πάλι στον χώρο, και χτυπήματα στον ώμο με την παλάμη και σπρωξίματα σαν τότε που ήταν μαθητριούλες...<br />
<br />
Η εξώπορτα άνοιξε θριαμβευτικά κι ο Γ. με τον Δ. μπήκαν με τα καλάμια τους και μια μεγάλη πλαστική σακούλα εμφανώς φορτωμένη.<br />
<i>Άντε γυναίκες, τα φέραμε τα ψάρια, αναλάβατε κουζίνα, καλό καθάρισμα και σωστό ψήσιμο κατά πως ξέρετε</i>, είπε ο Γ.. ενώ ο Δ. συμπλήρωσε: <i>και δεν χρειάζεται να μας αποθεώνετε, απλά μας έκατσε ένα καλό κοπάδι κι ήμασταν τυχεροί...</i><br />
Οι γυναίκες χαμογελώντας πήραν την σακούλα και πήγαν στην κουζίνα.<br />
Α: <i>Δεν μου λες, να ψάξουμε την απόδειξη ή θα το καταλάβουμε στο καθάρισμα;</i><br />
Β: <i>Εννοείται ότι θα το καταλάβουμε στο καθάρισμα...</i><br />
Τα χαχανητά έδιναν κι έπαιρναν στην κουζίνα, ενώ στο σαλόνι οι Γ. και Δ. είχαν την δική τους σοβαρή συζήτηση.<br />
<i>Πως τα πάτε με την Α.</i>; ρώτησε ο Δ. τον φίλο του, <i>θα βάλετε μπρος για παιδί ή δεν θέλει ακόμα;</i><br />
Γ.:<i> Άσε ρε φίλε, την έχει πιάσει η αναποδιά, δεν με αφήνει να την αγγίξω καλά καλά, φταίω εγώ μετά;</i><br />
Δ.: <i>Πάψε ρε, θα μας ακούσουν και ποιος σε σώζει μετά... Η μικρή καλή αλήθεια;</i><br />
Γ.: <i>Καλή; τα κάνει όλα και συμφέρει...</i><br />
Τα
γέλια τους κάλυψαν τα χαχανητά της κουζίνας σε σημείο που παραξένεψε
τις γυναίκες. Με τις ποδιές και την ψαρίλα τους κατέφθασαν στο σαλόνι
απορημένες, η Α. με ύφος κι ειρωνεία μίλησε πρώτη:<br />
Α.:<i>Τι λέτε βρε αγόρια και γελάτε έτσι; Δεν λέτε και σε μας τις σκλάβες της κουζίνας να ευθημήσουμε;</i><br />
Γ.: <i>Τίποτα μωρέ, κάτι δικά μας για το ψάρεμα...</i><br />
Δ.: (Πνιγμένος στα γέλια), <i>ναι για κάτι γοργόνες που πέρασαν και δεν τσίμπησαν...</i><br />
Β.: <i>Εσύ μαζέψου γιατί το αγκίστρι είναι ακόμη στα χείλη σου...</i><br />
Α.: <i>Και δεν μου λέτε βρε παιδιά; Όταν ψαρεύετε παίρνετε κι απόδειξη από τον Ποσειδώνα;</i><br />
Γ.: <i>Βρε χαμένε δεν σου είπα να τις πετάς; Για την εφορία τις μαζεύεις;</i><br />
Δ.: <i>Β. άντε στην κουζίνα σου κι άσε μας να πούμε τα δικά μας</i><br />
Β.: <i>Για τις γοργόνες λέτε; Αν είναι να ξέρουμε κι εμείς...</i><br />
Α.: <i>Για τις μικρές γοργόνες ξέρουμε, τίποτα άλλο πιο ενδιαφέρον;</i><br />
Γ.: <i>Τι εννοείς ξέρεις; τι ξέρεις δηλαδή;</i><br />
Α.:<i> Ότι επειδή έχω απομακρυνθεί βρίσκεις αλλού παρηγοριά, ορίστε το είπα...</i><br />
Σιγή
στο δωμάτιο, οι Β. και Δ. απομακρύνθηκαν διακριτικά προς την
βιβλιοθήκη, κι έμεινε το ζευγάρι να κοιτάει ο ένας τον άλλο με πολύ
άγριες διαθέσεις.<br />
Α.:<i> Σε ακούω λοιπόν, έχεις να πεις κάτι;</i><br />
Γ.: <i>Ναι, ότι από τότε που χάσαμε το παιδί έγινες άλλος άνθρωπος...</i><br />
Α.: <i>Ενώ
εσύ; λες να μην έχω καταλάβει τι γίνεται πίσω από την πλάτη μου; Ξέρω
ότι σε καλύπτει ο Δ. για να κάνεις τις βρωμοδουλειές σου...</i><br />
Γ.: <i>Αυτό
μπορεί να είναι άλλο θέμα, αλλά εμπλέκεται και στο δικό μας, εσύ με
αποξενώνεις, με απαξιώνεις, δεν μου αφήνεις χώρο δίπλα σου... εξάλλου
αυτό που κάνω είναι μόνο από βιολογική ανάγκη, δεν έχει να κάνει ούτε με
έρωτα ούτε με αγάπη.</i><br />
Α.: <i>Θέλεις να φύγουμε για λίγες μέρες διακοπές, μακριά από όλα κι απ' όλους μήπως καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε;</i><br />
Γ.: (δακρυσμένος) <i>Το συζητάς; πάω να βάλω την επιγραφή κλειστό λόγω διακοπών στο μαγαζί κι ετοιμάζουμε βαλίτσες...</i><br />
Έσκυψε και την φίλησε με πάθος, αλλά την συγκινητική σκηνή διέκοψε η τσιρίδα της Β.: <i>ρε σεις, τα κάψαμε τα ψάρια, δεν σας πήρε την μύτη η μυρωδιά του καμένου;</i></div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-2739514261551811852012-12-15T13:20:00.002+02:002013-06-26T13:17:59.731+03:00"Έξι κεφάλια στο κουτί..." - Blue<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Από μικρή είχε την τάση να
επεξεργάζεται τα παιχνίδια της. Οι κούκλες ειδικά ποτέ δεν έμεναν
ολόκληρες για καιρό. Τους έβγαζε κι έβαζε τα πόδια, χέρια και στο τέλος
το κεφάλι. Όταν δεν είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον τις πέταγε στην άκρη
κι έπιανε την επόμενη που της έφερναν για δώρο.</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXSQGt-OvxqqaDfnxhzSDL3qj9ijj_PtN-QfELnh3Oyh-qvXAQ_-zD40jBhCsR-KcwIQY-qn5IE7tvhQhGCty-0qVmWUVWNcii-A9UImxLmoIylZKjuPWNItaK4YrC6oK6MxjbtZaJ09Y/s1600/las+seis+cabezas.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXSQGt-OvxqqaDfnxhzSDL3qj9ijj_PtN-QfELnh3Oyh-qvXAQ_-zD40jBhCsR-KcwIQY-qn5IE7tvhQhGCty-0qVmWUVWNcii-A9UImxLmoIylZKjuPWNItaK4YrC6oK6MxjbtZaJ09Y/s1600/las+seis+cabezas.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/">Veronica</a> &amp; το Λογοτεχνικό Σάββατο</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Μεγαλώνοντας,
αυτή η συνήθεια παρέμεινε κατά κάποιο τρόπο και στους ανθρώπους που
βρίσκονταν δίπλα της. Σαν διευθύντρια προσωπικού "αποκεφάλιζε" με την
ίδια ευκολία τους συνεργάτες όπως και τις κούκλες της σαν παιδί. </div>
<div style="text-align: justify;">
Γυρίζοντας
στο σπίτι από τη δουλειά κάθε φορά που απέλυε κάποιον λες και το
διασκέδαζε: έβαζε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ένα δίσκο κλασσικής
μουσικής, έκλεινε τα μάτια και φανταζόταν τον εαυτό της κοριτσάκι, τότε
που διαμέλιζε τις κούκλες κι άκουγε τους δικούς της να λένε: <i>μα τι θα γίνει αυτό το παιδί; δολοφόνος κατά συρροή;</i></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή
η μέρα όμως ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη για αυτήν, στη δουλειά - και στο
όνομα της κρίσης - είχε απολύσει 6 συναδέλφους με συνοπτικές διαδικασίες
και με την γνωστή της αυστηρότητα. Ήταν όμως κι η επέτειος των 6 χρόνων
από τότε που είχε χάσει τους γονείς της σε δυστύχημα, μάλιστα μες το
διεστραμμένο της μυαλό είχε αφιερώσει την κάθε απόλυση για τον κάθε
χρόνο του χαμού τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή τη φορά γυρίζοντας στο σπίτι βρήκε
μπρος στην πόρτα της ένα κουτί, μικρό χάρτινο κι άσπρο χωρίς αποστολέα
αλλά με το όνομά της γραμμένο με κόκκινο μαρκαδόρο στη θέση του
παραλήπτη. Το μάζεψε χωρίς ιδιαίτερη περιέργεια και το ακούμπησε στο
τραπεζάκι του χολ. Κάθισε αναπαυτικά στην δερμάτινη μπερζέρα της, γέμισε
από το μπουκάλι με το ακριβό κόκκινο κρασί το κρυστάλλινο κολονάτο
ποτήρι και κάνοντας μια πρόποση στον αέρα είπε: <i>ας προσέχατε κι ας πάτε στο καλό</i>...</div>
<div style="text-align: justify;">
Από
το ακριβό της ηχοσύστημα ακουγόταν η Carmen του Bizet και σχεδόν δεν
κατάλαβε το χαρακτηριστικό ήχο που έκανε το μήνυμα που ήρθε στο κινητό
της. Όταν πρόσεξε ότι αναβοσβήνει το κόκκινο ενδεικτικό λαμπάκι του
κινητού το πήρε κοντά της και διάβασε: <i>μα καλά, δεν έχεις καμιά περιέργεια για το δωράκι που σου στείλαμε;</i></div>
<div style="text-align: justify;">
Ασυναίσθητα
κοίταξε γύρω της λες και κάποιος την παρακολουθούσε εκείνη τη στιγμή,
σηκώθηκε με μιας και πήγε προς το χολ. Πήρε το κουτί στα χέρια της και
το άνοιξε βιαστικά: έξι κεφάλια από κούκλες ήταν τοποθετημένα το ένα
δίπλα στο άλλο, όλα χαμογελαστά λες και την κοίταζαν κοροϊδευτικά...
Άφησε το κουτί να πέσει από τα χέρια της αποσβολωμένη από το θέαμα που
αντίκρισε, ήταν το δίχως άλλο οι κούκλες που "αποκεφάλιζε" τόσα χρόνια
πριν, <i>μα τι νοσηρό αστείο</i> σκέφτηκε, <i>ποιος μπορεί να κάνει τέτοια πλάκα; και που βρήκε αυτές τις κούκλες; τις έχω πετάξει εδώ και πολλά χρόνια...</i></div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν
προλάβει να ολοκληρώσει τις σκέψεις της ένα νέο μήνυμα ακούστηκε να
φτάνει στο κινητό, αυτή τη φορά έκανε να τρέξει για να το πιάσει, αλλά
γλιστρώντας σε ένα από τα κεφάλια έπεσε ανάσκελα. Για καλή της τύχη τα
υπόλοιπα κεφάλια λειτούργησαν ως προστατευτικό και δεν χτύπησε στο
μάρμαρο το δικό της κεφάλι. Χαμογελώντας όσο μπορούσε και προσπαθώντας
να ξαναβρεί την αυτοσυγκράτηση που πάντα την διακατείχε κατευθύνθηκε εκ
νέου προς το κινητό, άνοιξε το μήνυμα και διάβασε: <i>είναι πολύ εύκολο
κι από θέση ισχύος να "παίρνεις" κεφάλια, το θέμα είναι όταν εσύ γίνεις
παιχνίδι στα χέρια κάποιου άλλου ποιος θα σε προστατέψει; </i></div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-60300042958339028432012-12-08T16:46:00.001+02:002013-06-26T13:18:15.860+03:00Blue - "... και δεν υπήρχε κανένας έξω" <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
Έπαιρνε το πρωινό ως συνήθως στην καλογυαλισμένη τραπεζαρία του. Η μυρωδιά του ζεστού ελληνικού καφέ σε συνδυασμό με τον πολύ ευχάριστο χειμωνιάτικο ήλιο που έμπαινε από τις κουρτίνες του σαλονιού είχαν ευεργετικά αποτελέσματα στο κατά τ' άλλα δύσκολο σημερινό του ξύπνημα...</div>
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; font-family: 'Times New Roman'; letter-spacing: normal; margin-bottom: 0.5em; margin-left: auto; margin-right: auto; orphans: 2; padding: 6px; text-align: center; text-indent: 0px; text-transform: none; widows: 2; word-spacing: 0px;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><div style="margin: 0px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibWTe3ruOMoYsDg79KIMl1C-9F4-nLX71fDFoH9yzK40ZaJZGH1b0EFlBhSm2HnW9lb4UaXyK5K4uVUrf_lcYGglZlUQzAJjD_kw2MWpAUiU-H8tYyrU-uORCHQTT8djjbnC-pL5JxVdo/s1600/15.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibWTe3ruOMoYsDg79KIMl1C-9F4-nLX71fDFoH9yzK40ZaJZGH1b0EFlBhSm2HnW9lb4UaXyK5K4uVUrf_lcYGglZlUQzAJjD_kw2MWpAUiU-H8tYyrU-uORCHQTT8djjbnC-pL5JxVdo/s320/15.jpg" style="cursor: move;" width="320" /></a></div>
</td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13.333333969116211px; padding-top: 4px; text-align: center;"><div style="margin: 0px;">
Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2012/12/blog-post_5.html">Βερόνικα</a> και το Λογοτεχνικό Σάββατο</div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
Το προηγούμενο βράδυ και μετά τα τυπικά για τα 40ήμερα της αγαπημένης του συζύγου είχε βγει με έναν κολλητό του φίλο και τα έπιναν ως αργά. Τα παιδιά τα είχε κρατήσει η μητέρα του κι αυτός όντας για πρώτη φορά μόνος στο σπίτι μετά από αρκετά χρόνια βίωνε την νέα κατάσταση. </div>
<div style="margin: 0px;">
Σαφώς και δεν είχε συνειδοποιήσει ακόμη πλήρως το γεγονός της απώλειας, αλλά προσπαθούσε να φανταστεί το μέλλον και τι έπρεπε να κάνει από εδώ και μπρος μια κι έπρεπε να έχει διπλό ρόλο για τα παιδιά του. Με τίποτα δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του με άλλη γυναίκα, το απέκλειε σαν γεγονός.</div>
<div style="margin: 0px;">
Τις μπερδεμένες σκέψεις και το βαρύ από τον πονοκέφαλο λόγω ποτού μυαλό του ήρθε να ταράξει ένας θόρυβος από το μπαλκόνι...</div>
<div style="margin: 0px;">
Γύρισε να κοιτάξει προς τα εκεί αλλά δεν διέκρινε κάτι. Ήπιε μια ακόμη γουλιά από τον καφέ του κι άναψε το πρώτο τσιγάρο της μέρας, ο λαιμός του ήταν σε άθλια κατάσταση κι η πρώτη ρουφηξιά του καπνού του έφερε βήχα. Ένας βήχας που κόπηκε το ίδιο απότομα όπως με τις σκέψεις του πριν λίγο, μια σκιά πέρασε μπροστά από την μπαλκονόπορτα,<span class="Apple-converted-space"> </span><i>δεν είναι δυνατόν</i>, σκέφτηκε μεγαλόφωνα,<span class="Apple-converted-space"> </span><i>αυτό που πέρασε αποκλείεται να είναι η γάτα...</i></div>
<div style="margin: 0px;">
Έκανε να σηκωθεί αλλά ο πόνος στο κεφάλι τον ανάγκασε να σταθεί με τα χέρια στο τραπέζι, σηκώνοντας τα μάτια διέκρινε μια φιγούρα πίσω από τις κουρτίνες. Οι αχτίνες του ήλιου που έπεφταν από πίσω έκαναν σαφέστερη την εικόνα, ήταν μια γυναίκα και μάλιστα γυμνή...</div>
<div style="margin: 0px;">
Προσπάθησε να κάνει μια κίνηση ώστε να σταθεί στα πόδια του και να πάει προς την μπαλκονόπορτα αλλά μια αχνή φωνή τον σταμάτησε: όχι Μάνο μην πλησιάζεις, δεν υπάρχει λόγος... ήρθα μόνο για να σου πω ότι θα σε αγαπώ πάντα και θα προσέχω κι εσένα και τα παιδιά, συνέχισε τη ζωή σου, μην αγκιστρωθείς στις αναμνήσεις και το παρελθόν, κάνε βήματα μπροστά κι αν σου ξανατύχει ο έρωτας μην τον απορρίψεις...</div>
<div style="margin: 0px;">
Άκουγε την Μαρία; δεν ήταν δυνατόν, ήταν καθηγητής μαθηματικών και δεν πίστευε καθόλου σε φαντάσματα, αγγέλους κι άλλα μεταφυσικά ή παραθρησκευτικά, Μαρία; κατάφερε να ψελλίσει...</div>
<div style="margin: 0px;">
Ναι Μάνο, εγώ είμαι αλλά δεν θα με "ξαναδείς", ούτε κι ακούσεις πάλι, ήρθα μόνο για να σου πω τα προηγούμενα, γειά σου τώρα και να προσέχεις...</div>
<div style="margin: 0px;">
Ο Μάνος έτρεξε με όση δύναμη βρήκε προς την πόρτα, βγήκε έξω με δυο δρασκελιές, κοίταξε παντού αλλά τίποτα... δεν υπήρχε κανένας έξω...</div>
<div style="margin: 0px;">
Απογοητευμένος γύρισε για να μπει πάλι μέσα, παρατήρησε όμως κάτι περίεργο, η κουρτίνα σαν να ήταν τραβηγμένη σε ένα σημείο από κάποιο αόρατο χέρι, έκανε εντελώς αντίθεση με την κατά τα άλλα κάθετη θέση της. Ασυναίσθητα έβαλε το δικό του χέρι στο σημείο αυτό της κουρτίνας. Ένα ρίγος τον διαπέρασε, δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του,<span class="Apple-converted-space"> </span><i>στο υπόσχομαι ότι θα προσέχω και τον εαυτό μου και τα παιδιά όσο περισσότερο μπορώ</i><span class="Apple-converted-space"> </span>της είπε...</div>
</div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-61781173942922195652012-12-02T16:34:00.003+02:002012-12-02T16:34:52.422+02:00Cούλα: Άνοιξα τα μάτια μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-uE7SGMHIoJ8/ULtm5BSaVHI/AAAAAAAACiw/rbzzvJ60xUI/s1600/conflicto+interno.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-uE7SGMHIoJ8/ULtm5BSaVHI/AAAAAAAACiw/rbzzvJ60xUI/s1600/conflicto+interno.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μάτια κλειστά. Δάκρυα σε κλειστά
μάτια. Πρωτοφανές. Είχε χώσει τα χέρια του στις τσέπες. Δε μιλούσε. Η
διάθεσή του ήταν τόσο άσχημη σαν εκείνες τις μέρες που βρέχει ασταμάτητα
και σε κάνει να αναβάλλεις οποιαδήποτε δραστηριότητα. Σε σώζει μόνο να
χωθείς στα σκεπάσματα και να θρηνείς τις χαμένες ευκαιρίες του ήλιου.
Γονάτισε ως ένδειξη παραίτησης. Δεν άντεχε να παλεύει άλλο για να βρει
την ευτυχία. Σκοτείνιασε και μέσα του. Ένας βαθύς αναστεναγμός έκανε τα
πράγματα χειρότερα. Ήττα. Κι ύστερα η καταιγίδα δε σώπαινε παρά
βομβάρδιζε το τοπίο ολοένα και περισσότερο. Πόλεμος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι ύστερα από μια δυνατή κραυγή, άνοιξε τα μάτια του...Ευτυχώς ονειρευόταν...</div>
Ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό κι ήταν έτοιμος και πάλι να ριχτεί στη μάχη...</div>
Anonymousnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-80820830893838110492012-12-02T15:48:00.002+02:002012-12-02T15:53:08.438+02:00Cούλα: Έμπνευση και ασέβεια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-BVY02rO9QDE/ULtcE9xVsII/AAAAAAAACiQ/b5OpU8yTbJU/s1600/Sebastiano_Ricci_002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="http://3.bp.blogspot.com/-BVY02rO9QDE/ULtcE9xVsII/AAAAAAAACiQ/b5OpU8yTbJU/s320/Sebastiano_Ricci_002.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μου τηλεφώνησε να πάω να τον βρω στο σπίτι του. Ήμουν ερωτευμένη μαζί
του, πριν καλά καλά τον γνωρίσω. Έτρεξα να τον συναντήσω. Έφτασα στο
σπίτι. Ανέβηκα τα σκαλιά για τον δεύτερο όροφο. Είχα ενημερωθεί πως εκεί
έμενε ο ουρανός, τα αστέρια και ο κόσμος όλος. Εκεί ο έρωτας πλάνευε
τις ψυχές, εκεί ένα όνειρο έπαιρνε σάρκα και οστά, εκεί η έμπνευση
μετενσαρκωνόταν σε τέχνη. Είχα δυναμώσει τη μουσική στα ακουστικά και
μόνο λίγα σκαλιά με χώριζαν από το άπειρο. Όταν η πόρτα άνοιξε... η
μυρωδιά του αλκοόλ μου χαστούκισε το νου. Λιποθύμησα.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Ασέβεια είναι να ψάχνεις τον Θεό και να τον βρίσκεις πιωμένο...</div>
</div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-91845743096984760852012-12-01T14:17:00.001+02:002013-06-26T13:18:32.010+03:00Άνοιξα τα μάτια μου... Blueprints<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="text-align: justify;">Παρότι οικείο ήταν περίεργα σκοτεινό κι υγρό το περιβάλλον που ζούσα. Ένιωθα ταυτόχρονα ότι ήμουν εξαιρετικά μόνος μα κι ασφαλής.</span><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9CA3KUNGH83PuuNzvS0yFxkWviKL-KLcCpufyaKJZGuoxX6klvLcmyj4_4Gb5LnA_vrNKWEzF5LK7UfCq_dRm_5BmK2wB5_cqxgaBwCIqUhHlbAmcebRdOag3K8kPt9izH8Ts8YQc2Dg/s1600/conflicto+interno.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9CA3KUNGH83PuuNzvS0yFxkWviKL-KLcCpufyaKJZGuoxX6klvLcmyj4_4Gb5LnA_vrNKWEzF5LK7UfCq_dRm_5BmK2wB5_cqxgaBwCIqUhHlbAmcebRdOag3K8kPt9izH8Ts8YQc2Dg/s1600/conflicto+interno.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13.333333969116211px;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2012/11/blog-post_30.html">Βερόνικα</a> και το Λογοτεχνικό Σάββατο</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Βασικά μου παιχνίδια ήταν να παίζω με τα πόδια και τα χέρια μου, οι κινήσεις ήταν περιορισμένες ούτως ή άλλως στον μικρόκοσμο που ζούσα. Όπως πάντα όμως η συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση κι ήμουν ικανοποιημένος με ότι μου "προσφερόταν" από το εξωτερικό περιβάλλον και με ότι είχα σαν δεδομένο. Ξαφνικά κι ενώ είχα αρχίσει να ασφυκτιώ είναι η αλήθεια, απόγε<span id="goog_597396952"></span><span id="goog_597396953"></span><a href="http://www.blogger.com/"></a>υμα μιας όμορφης Ανοιξιάτικης ημέρας μου είπαν αργότερα, συνέβει το απροσδόκητο: σιγά σιγά βγήκα στο φως... </div>
<div style="text-align: justify;">
Το υγρό και σκοτεινό περιβάλλον που ζούσα αντικατιστάθηκε με ένα ξηρό κι ιδιαίτερα φωτεινό αντίστοιχο, δεν πολυέβλεπα καλά, ήταν θολά όλα, κάποια πρόσωπα με μάσκες με έπλεναν, πρώτη φορά άκουγα τη φωνή μου κλαίγοντας, από μακριά μια άλλη γνώριμη από κάπου φωνή ρωτούσε φωνάζοντας και με φανερό πόνο: <i>είναι καλά;</i><br />
<i>Όλα καλά</i>, την καθησύχαζε μια άλλη φωνή, <i>το αγοράκι σου χαίρει άκρας υγείας</i>, και σε λίγο βρέθηκα κοντά της, τι θαλπωρή... το πρώτο της χάδι με ηρέμησε, το πρώτο της φιλί με έκανε να αισθανθώ καλύτερα από το σκοτεινό και μοναχικό μου περιβάλλον, <b>άνοιξα τα μάτια μου...</b>, κι απ' ότι μου είπαν αρκετά αργότερα, αυτό που διέκρινα ήταν το χαμόγελό της κι η ανακούφιση που με έβλεπε επιτέλους από κοντά και γερό.</div>
<br /></div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-605286424692642952012-11-25T00:26:00.004+02:002012-11-25T00:26:50.549+02:00Cούλα: Σε κλειστό στόμα δεν εισέρχονται μύγες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-kO9WUZYD43A/ULFJaddX5rI/AAAAAAAACgY/UxgVZHJff6Y/s1600/3EN-BOCA-CERRADA-NO-ENTRAN-MOSCAS-737x1024.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-kO9WUZYD43A/ULFJaddX5rI/AAAAAAAACgY/UxgVZHJff6Y/s320/3EN-BOCA-CERRADA-NO-ENTRAN-MOSCAS-737x1024.jpg" width="230" /></a></div>
<br />
Σους. Σκάσε. Σιωπή. Μη μιλάς. Βούλωσέ το. Σταμάτα. Μούγκα. Μην ακούσω ούτε κιχ. Σώπασε επιτέλους. Σιωπητήριο. Σιγήν ιχθύος. Κλειστά τα στόματα...<br />
<br />
<i>Και κάπου εκεί ήταν ... που είχε πεθάνει ο διάλογος ...</i><br />
</div>
Anonymousnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-42463173628360815072012-11-25T00:13:00.003+02:002012-11-25T00:15:53.417+02:00Cούλα: Στα παπούτσια των άλλων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-WtHiJLuL9bQ/ULFGa7kpd2I/AAAAAAAACgA/XWYzOS_P4Lc/s1600/shoes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://2.bp.blogspot.com/-WtHiJLuL9bQ/ULFGa7kpd2I/AAAAAAAACgA/XWYzOS_P4Lc/s320/shoes.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Είχε συνηθίσει να βολεύει τους κάλους των ποδιών του στα παπούτσια των
άλλων. Το είχε πάρει απόφαση πως θα κάνει υπομονή μέχρι τη φθορά, την
αλλαγή και την εναπόθεση τους στον κάδο των σκουπιδιών. Είχε συνηθίσει
τα μεγαλύτερα νούμερα. Αλλά και μικρότερο να έβρισκε, δε βαρυγκομούσε.
Οι κάλτσες ήταν λεπτομέρεια. Λεπτομέρεια και οι τρύπες. Λεπτομέρεια και
τα κορδόνια. Λεπτομέρεια και το παγωμένο πέλμα. Τόσες λεπτομέρειες που
δεν έκαναν όμως την διαφορά. Σημασία είχε ένα μόνο πράγμα. Αργά ή
γρήγορα θα φορούσε τα καινούρια του παλιά παπούτσια. Εκείνα που μόλις
τώρα...ο κύριος αφήνει δίπλα στον κάδο...</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;">Εμπνευσμένο από την <a href="http://kianotipies.blogspot.gr/2012/11/blog-post_11.html" target="_blank">ιστορία του Blueprints</a>...Για το <a href="http://logotexnikosabbato.blogspot.gr/" target="_blank">Λογοτεχνικό Σάββατο</a> της <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2012/11/blog-post_9.html" target="_blank">Βερόνικας</a>...</span></div>
</div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-34581597893501391712012-11-24T23:41:00.002+02:002012-11-24T23:41:21.508+02:00Cούλα: Το βλέμμα του, τα μάτια της<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-SXfGy_0rFEk/ULE-tQQcq_I/AAAAAAAACfg/eFhhG5AcHH0/s1600/degas-absinthe.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-SXfGy_0rFEk/ULE-tQQcq_I/AAAAAAAACfg/eFhhG5AcHH0/s320/degas-absinthe.jpg" width="230" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Κάθισε σκυθρωπή στον ξύλινο πάγκο ύστερα από χρόνια. Παρήγγειλε μια
φτηνή βότκα. Απέναντι απλωνόταν το δάσος... Εκείνο το δάσος το υπέροχο.
Είχε γίνει μάρτυρας, πολλών συζητήσεων τους, αντιπαραθέσεων τους,
εκμυστηρεύσεων τους. Εκεί, έβλεπαν ο ένας τον άλλο κάποιες μέρες, αραιά
μέσα στους μήνες. Πάντα σε εκείνο το δάσος. Όταν κανονιζόταν το
ραντεβού, κανείς από τους δυο δεν άντεχε να αναβάλλει, να λείψει αλλά
και μετά την συνάντηση κανείς δεν έλεγε να φύγει, να εγκαταλείψει. Εκεί,
καθισμένοι και οι δυο, υπνωτισμένοι, παρασυρμένοι δε χόρταιναν ο ένας
το βλέμμα του άλλου. Εκείνος τα μάτια της. Εκείνη το βλέμμα του.
Εκεί...εκτυλίχθηκε ο έρωτας τους. Στη μυρωδιά της βότκας και του πεύκου.
Στη μυρωδιά του εγωιστή νου.. Εκεί...και ως εκει.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Κάθισε σκυθρωπή στον ξύλινο πάγκο, ύστερα από χρόνια. Παρήγγειλε μια
φτηνή βότκα. Απέναντι απλωνόταν το δάσος. Το βλέμμα του...πουθενά....τα
μάτια της...άδεια...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ένα τσιγάρο άναψε...και πέταξε κάτω το σπίρτο...αναμμένο ακόμη...</div>
<br /></div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-31591196722731352862012-11-23T23:30:00.002+02:002013-06-26T13:18:47.316+03:00Έμπνευση και ασέβεια - Blueprints<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span id="goog_1129394767"></span><a href="http://www.blogger.com/"></a><span id="goog_1129394768"></span>Οι σταγόνες ιδρώτα που έπεφταν από
το πρόσωπό του ακούγονταν πολύ δυνατά καθώς έπεφταν στο πάτωμα της
εκκλησίας. Το ύψος της σκαλωσιάς που ήταν ανεβασμένος σε συνδυασμό με
την άψογη ηχητική του χώρου δημιουργούσε έναν απόκοσμο επαναλαμβανόμενο
θόρυβο, σαν σταγόνες από τα ύδατα της Στυγός.</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw-aepSMAtR5hpBojPePfL-k5jgq4z9jD7rm8bV5De2ALQ-A9-ty7SEykOoEfFIK4jpT8KLD0JF4BScxnI1rJRY_wnjAxOq3zD1I_CNK36EglLzOCtXGF9ysP7-MxtzymNOONVWK3zzN8/s1600/Sebastiano_Ricci_002.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw-aepSMAtR5hpBojPePfL-k5jgq4z9jD7rm8bV5De2ALQ-A9-ty7SEykOoEfFIK4jpT8KLD0JF4BScxnI1rJRY_wnjAxOq3zD1I_CNK36EglLzOCtXGF9ysP7-MxtzymNOONVWK3zzN8/s320/Sebastiano_Ricci_002.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2012/11/blog-post_21.html">Βερόνικα</a> και το Λογοτεχνικό Σάββατο</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Το ζωγραφικό θέμα
του που θα κοσμούσε όλη την επιφάνεια του τρούλου ήταν ιδιαίτερα
περίπλοκο: ήθελε να συμπεριλάβει αστικούς μύθους και μυθολογικά γεγονότα
στην Χριστιανική διδαχή και πραγματικότητα. Οι κακοί άγγελοι έπαιρναν
μορφές καταχθόνιες από την αρχαιότητα ενώ οι καλοί θύμιζαν πρόσωπα της
καθημερινότητας της πόλης. Δεν είχε βέβαια τολμήσει να αλλοιώσει την
μορφή του Θεού που κυριαρχούσε στο κέντρο του τρούλου. Ενώ όμως τον είχε
κάνει όσο ρεαλιστικότερο μπορούσε σύμφωνα με τις κρατούσες παραδόσεις -
για την ακρίβεια είχε δεχθεί τα συγχαρητήρια του μητροπολίτη για την
πιστότητα της απόδοσης - και πλέον ασχολείτο με τις λεπτομέρειες του
θέματος όπως την τελειοποίηση του φωτισμού και της προοπτικής, κάποια
σταγόνα από την οροφή έσταξε στο πρόσωπό του. Σε αντίθεση οι δικές του
από τον ιδρώτα είχαν σταματήσει, ενώ η ατμόσφαιρα είχε γίνει ξαφνικά
παγερή. Σκούπισε με το πανί που είχε στην τσέπη του το μάγουλο και
μηχανικά το έβαλε στην τσέπη συνεχίζοντας να ζωγραφίζει. Μια δεύτερη και
σύντομα μια τρίτη σταγόνα έπεσαν κοντά στο στόμα του λίγο μετά, κι
αυτός ασυνείδητα τις σκούπισε με την ανάποδη του χεριού του. Όταν
κοίταξε το χέρι του δεν είδε χρώμα όμως: τι στο καλό; σκέφτηκε, έχει
υγρασία και στάζει το ταβάνι;<br />
Κοιτάζοντας το πρόσωπο του Θεού
χαμογέλασε καθώς σκέφτηκε τι είχε κάνει σαν απειροελάχιστη παρέμβαση και
κανείς δεν μπορούσε σαφώς να το διακρίνει από το πάτωμα της εκκλησίας
κοιτώντας προς τα πάνω. Στο αριστερό Του μάτι, ακριβώς στο ένα τρίτο της
κόρης, είχε σχεδιάσει αμυδρά το δικό του πρόσωπο, λες κι ο Θεός τον
κοιτούσε υπό γωνία εκείνη τη στιγμή. Οι σταγόνες άρχισαν να γίνονται
περισσότερες, τρεις, τέσσερις, πέντε, σε κάποια στιγμή έφτασαν στο
στόμα του, είχαν μια περίεργη υφάλμυρη γεύση, του θύμισαν δάκρυα...<br />
Με
τρόμο κοίταξε τα μάτια του ζωγραφισμένου Θεού, αυτή τη φορά διέκρινε τη
σιλουέτα του και στις δύο κόρες των ματιών, όμως όχι αυτή που είχε
ζωγραφίσει αλλά στην υπάρχουσα στάση του, λες κι έβλεπε σε
καθρέφτη...Τρομαγμένος έκανε να κινηθεί προς τα πίσω, γλιστρώντας πάνω
στα δάκρυα του Θεού το επόμενο που θυμόταν ήταν η πτώση του στο κενό από
την ψηλή σκαλωσιά...</div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-36956335231589662742012-11-15T18:14:00.002+02:002013-06-26T13:19:02.825+03:00Κλείνουμε το στόμα - Blue<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Θυμάμαι μικρό παιδί ακόμη, τους δικούς μου να κάνουν την κίνηση αυτή: έφερναν τον δείκτη στα χείλια τα οποία σούφρωναν λίγο και ψυθίριζαν σςςςς.</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL1SrUbB45apUgaal5U4RrNanXP52-HQzcGfrgo3qpw0g_pEdPuv1dkv6RUzcYxnNO2lOPF-flnJAPX57k2FnctqSZE9MoJKtAu167xxyUPm3a7IXR4xka9M1DOib11JD88yxE28rCizk/s1600/3EN-BOCA-CERRADA-NO-ENTRAN-MOSCAS-737x1024.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL1SrUbB45apUgaal5U4RrNanXP52-HQzcGfrgo3qpw0g_pEdPuv1dkv6RUzcYxnNO2lOPF-flnJAPX57k2FnctqSZE9MoJKtAu167xxyUPm3a7IXR4xka9M1DOib11JD88yxE28rCizk/s320/3EN-BOCA-CERRADA-NO-ENTRAN-MOSCAS-737x1024.jpg" width="230" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13.333333969116211px;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/">Veronica</a> και το Λογοτεχνικό Σάββατο</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν δύσκολες εποχές τότε, αρκετές φορές οι μεγάλοι μιλούσαν χαμηλόφωνα ώστε εμείς τα παιδιά να μην ακούμε κι όταν πηγαίναμε να πεταχτούμε να πούμε κάτι έκαναν την γνωστή απαγορευτική κίνηση κι ακουγόταν το ενοχλητικό σςςςς. Για να το διασκεδάσουν και λίγο το θέμα μας έλεγαν: <i>μην έχετε ανοιχτό το στόμα σας, θα μπει καμιά μύγα... </i>Πέρασαν αρκετά χρόνια έτσι, ώσπου αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε, υπήρχε μια φίμωση λόγου κι ελευθερίας γενικότερα, η δική μας απαγόρευση δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που τραβούσαν οι γονείς μας, προσπαθώντας να μην γινόμαστε βάρος μιλούσαμε κι εμείς χαμηλόφωνα ή είχαμε κλειστό το στόμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι απαγορευμένες λέξεις ειδικά που λέγονταν συνομωτικά (εμείς μεγαλώνοντας αρχίσαμε να το καταλαβαίνουμε γιατί αυτόματα χαμήλωναν και τη φωνή τους σε αυτές) ήταν πάνω κάτω οι: <i>χούντα, επανάσταση, ελευθερία, εξορία, τμήμα, βασανιστήρια</i> - κι η μάνα όλο και πεταγόταν κάνοντας σςςς στους άνδρες της παρέας, <i>ακούνε και τα παιδιά έλεγε...</i><br />
<br />
Κάποια στιγμή αυτή η καταπίεση ανάγκασε κάποια μεγαλύτερα από εμάς παιδιά, φοιτητές τους έλεγαν, να κάνουν μια κίνηση που έμελε να αλλάξει αυτή την κατάσταση ώστε τα στόματα να μην παραμένουν κλειστά, νομίζω πως το πέτυχαν τελικά....<br />
ή μήπως όχι;<br />
<br />
Υ.Γ.: αφιερωμένο στους αφανείς ήρωες αυτής της ιστορίας, όσους αγωνίστηκαν για να μην κλείνουμε το στόμα και δεν εξαργύρωσαν αυτήν τους την πράξη με κανένα τρόπο.</div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-76102711615726960862012-11-14T11:40:00.001+02:002012-11-14T11:40:42.026+02:00Σε κλειστό στόμα δεν εισέρχονται μύγες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span class="Apple-style-span" style="-webkit-text-decorations-in-effect: none; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: 'Times New Roman'; font-size: small; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-align: left; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"></span><br />
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Κλείσε το στόμα σου ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Θα μπει καμιά μύγα ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Από μικρό παιδί, αυτές οι φράσεις με συνόδευαν παντού.</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Πολυλογάς βλέπετε από τα μικράτα μου, αλλά και με πρόβλημα με κρεατάκια, οπότε το στόμα ανοιχτό.</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Κλείσε το στόμα σου ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Θα μπει καμιά μύγα ...</div>
<div>
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Σοβαρέψου, μην είσαι χάχας, μην γελάς, μην μιλάς. </div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Η σιωπή είναι χρυσός. </div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Άκου και μη μιλάς.</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Κλείσε το στόμα σου ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Θα μπει καμιά μύγα ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Μην μιλάς για κόμματα, μην παίρνεις θέση πολιτική. Δεν χρειάζεται να ξέρουν τι είσαι. Αν σε ρωτάνε να λες πάντα ναι σε όλους. Μόνο ναι. Πάντα ναι...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Κλείσε το στόμα σου ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Θα μπει καμιά μύγα ...</div>
<div class="separator" style="clear: both; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH9M6fhuUuvfZQmOySuDKjABPiaSJ7wpgJEGxE60oGXyikiFExb_3wysQSH69Qf9LzbmeKv0bC9QDLGDDRTwQp0V6bsong0vWep6KewDNgN_a-PMXRx_G623Ra8Rav0gxpiZTPwBfM0nc/s1600/1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH9M6fhuUuvfZQmOySuDKjABPiaSJ7wpgJEGxE60oGXyikiFExb_3wysQSH69Qf9LzbmeKv0bC9QDLGDDRTwQp0V6bsong0vWep6KewDNgN_a-PMXRx_G623Ra8Rav0gxpiZTPwBfM0nc/s400/1.jpg" style="cursor: move;" width="287" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γιατί πετάγεσαι; Γιατί λες την γνώμη σου; Σε ρώτησε κανείς; Νομίζεις ότι μας νοιάζει τι πιστεύεις; Νομίζεις ότι ενδιαφέρει κανένα η γνώμη σου;</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Κλείσε το στόμα σου ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Θα μπει καμιά μύγα ...</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Μια ζωή κλείσε το στόμα σου. Μια ζωή απαγορεύσεις. Μια ζωή πρώτα τα πρέπει και τα θέλω των άλλων. Τα δικά μου τα πρέπει και τα θέλω τα σκέφτηκε κανείς;</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Η Ελλάδα βουλιάζει. Η Ευρώπη βουλιάζει. Και εσύ εκεί, να βλέπεις, αλλά...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Κλείσε το στόμα σου ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Θα μπει καμιά μύγα ...</div>
<div>
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Πλησιάζω σε λίγο τα πενήντα. Μισό αιώνα ζωής. Μισό αιώνα με μη, με πρέπει, με καθωσπρεπισμούς μιας άλλης εποχής. Κι η φωνή εκεί, κάπου στο βάθος του μυαλού ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Κλείσε το στόμα σου ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Θα μπει καμιά μύγα ...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πνίγομαι, δεν με ακούει κανείς; Δεν μπορώ να πάρω ανάσα, πνίγομαι. Βοήθεια. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Κλείσε το στόμα σου ...</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Θα μπει καμιά μύγα ...</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τέλος. Νισάφι πια. Θα το ανοίξω το στόμα κι όποιον πάρει ο χάρος.</div>
<div>
Τέλος. Νισάφι πια. Θα το ανοίξω το στόμα κι ας μπουν όσες μύγες θέλουν. Κι ας καταπιώ όσες μύγες μπουν μέσα. Αν μη τι άλλο θα ανασάνω.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άνοιξε το στόμα σου...</div>
<div>
Θα πάρεις ανάσα...</div>
<div>
Το έχουμε ανάγκη...</div>
<div>
</div>
<div>
υγ <a href="http://paolofuego.blogspot.gr/">Αυτός Αυτός Και Τα Μυστήρια </a></div>
<br class="Apple-interchange-newline" /></div>
Loustrakoshttp://www.blogger.com/profile/14745132074877874680noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-11349299824364583362012-11-10T16:21:00.002+02:002013-06-26T13:19:20.115+03:00Στα παπούτσια των άλλων... - Blueprints<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Όπως κάθε μέρα κίνησε με τα πόδια
να πάει στη δουλειά του. Τελευταία είχε συνηθίσει να βλέπει στη διαδρομή
αλλοδαπούς να μαζεύουν από τους κάδους ανακύκλωσης κουτάκια, μπουκάλια,
χαρτιά κι ότι μπορούσαν να μεταπωλήσουν, αρκετά αδέσποτα που πλέον
φώναζε με τα ονόματά τους και μερικούς άστεγους που είχαν πιάσει
συγκεκριμένες γωνίες ζητώντας επαιτεία.</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2rZkG9AW_7kp-ERz6hcgWbxtTKz0T1irBwp3UeQbStV3knPqWWOfjPOD5kMCl54S_2K5ERhqC7Bc216EwFnkf6vMAgaokPTjswy5Iirej0HdY4FvYboS4Odi2Gr1XlKNWo-352Wgevgc/s1600/shoes.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2rZkG9AW_7kp-ERz6hcgWbxtTKz0T1irBwp3UeQbStV3knPqWWOfjPOD5kMCl54S_2K5ERhqC7Bc216EwFnkf6vMAgaokPTjswy5Iirej0HdY4FvYboS4Odi2Gr1XlKNWo-352Wgevgc/s320/shoes.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2012/11/blog-post.html">Veronica</a> και το Λογοτεχνικό Σάββατο</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Γέλασε με την καθώς πρέπει κυρία του πρώτου ορόφου που φώναζε του αλλοδαπού που έψαχνε τον κάδο: <i>φύγε σου λέω, θα πετάξω την σακούλα,</i>
τάισε τον γνωστό κοπριτάκο με ένα κουλούρι όπως είχε συνηθίσει κάθε
πρωί κι έριξε κάποια κέρματα στο πλαστικό ποτήρι του επαίτη στη γωνία με
το βιβλιοπωλείο, όμως αυτή το φορά δεν έφυγε βιαστικά αλλά στάθηκε και
τον καλοκοίταξε... Το πρόσωπό του έδειχνε ότι είχε περάσει και καλές
ημέρες αυτός ο άνθρωπος, τα μάτια του παρόλη την σκοτεινιά τους
φανέρωναν αρκετές εμπειρίες και γνώσεις, τα ρούχα του εμφανώς φθαρμένα
και τα παπούτσια του ακόμη χειρότερα, τρύπια σε κάποια σημεία και τώρα
που ζύγωνε ο Χειμώνας σίγουρα ανεπαρκή. Ασυνείδητα έβγαλε τα δικά του
παπούτσια και τα αντάλλαξε με τον (απορημένο είναι η αλήθεια) επαίτη...
Το καλοσιδερωμένο παντελόνι και πουκάμισο φάνταζαν εντελώς παράταιρα με
αυτά τα παπούτσια, αλλά αποφάσισε πως έτσι θα πήγαινε στην δουλειά
σήμερα.<br />
Αδιαφορώντας για τα επικριτικά βλέμματα των συναδέλφων
κάθισε στον υπολογιστή του κι άρχισε να διαβάζει τα μηνύματα. Η
εργασιακή ρουτίνα για άλλη μια φορά ξετυλιγόταν μπροστά στην οθόνη του ώσπου ένα μήνυμα του κέντρισε το ενδιαφέρον πραγματικά, ο τίτλος του ήταν: "<i><span class="short_text" id="result_box" lang="es"><span class="hps">en los zapatos</span> <span class="hps alt-edited">de otras</span></span>...</i>" και αντιγράφοντας στον μεταφραστή, καθώς δεν γνώριζε Ισπανικά, του έβγαλε: <i>στα παπούτσια των άλλων</i>...
Τι περίεργο σκέφτηκε, κι άρχισε να διαβάζει το "υποτιθέμενο" spam που
ούτε λίγο ούτε πολύ ανέλυε το πόσο δύσκολο είναι να μπει κανείς στη θέση
του άλλου, του οποιουδήποτε άλλου, αφήνοντας για λίγο εκτός τον εγωισμό
του.<br />
Η εργασιακή του ημέρα τελείωσε χωρίς άλλα απρόοπτα και πήρε
τον δρόμο της επιστροφής χωρίς να μπορεί να διώξει από το μυαλό του
αυτή τη σκέψη. Στην γνωστή γωνία του βιβλιοπωλείου δεν είδε τον επαίτη
με τον οποίο είχε ανταλλάξει τα παπούτσια, αλλά η κουβέρτα ήταν στρωμένη
ως συνήθως, θα έχει πεταχτεί για κάποια "φυσική του ανάγκη" σκέφτηκε.
Κάθισε για λίγο όρθιος και μετά οκλαδόν στην κουβέρτα του άστεγου
περιμένοντας να φανεί...<br />
Ένας κύριος με καλογυαλισμένα παπούτσια
κι ακριβά ρούχα κοντοστάθηκε μπροστά του και ψάχνοντας τις τσέπες του
έριξε κάποια κέρματα στο πλαστικό ποτήρι. Τα μάτια του συνάντησαν τα
δικά του, το βλέμμα του "δωρητή" ήταν συνάμα φιλεύσπλαχνο και απόμακρο,
τύπου κάνω την καλή πράξη της ημέρας και συνεχίζω την ζωή μου χωρίς να
με ενδιαφέρει τι συμβαίνει στον συνάνθρωπό μου, <i>Θεέ μου έτσι τον κοιτώ κι εγώ;</i>
σκέφτηκε... Σηκώθηκε να φύγει αλλά είδε τον επαίτη να πλησιάζει, του
χαμογέλασε, τον χαιρέτησε δια χειραψίας και κάθισαν παρέα στην
κουβέρτα...<br />
<i>Να πάρω κανένα σουβλάκι και καμιά μπυρίτσα από δίπλα να τα πούμε λίγο;</i>
του πρότεινε και για πρώτη φορά τον είδε να του χαμογελάει, ένα
χαμόγελο από καρδιάς που τον έκανε να νιώσει λίγο περισσότερο
άνθρωπος...</div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-86044956752703074612012-11-07T02:45:00.002+02:002012-11-07T02:45:27.202+02:00Cούλα: Το αμείλικτο ζώο που λέγεται χρόνος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-xEBGxC9ISlI/UJmu4fujrPI/AAAAAAAACe8/B0RXXttsm1k/s1600/surrealismo%5B1%5D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-xEBGxC9ISlI/UJmu4fujrPI/AAAAAAAACe8/B0RXXttsm1k/s1600/surrealismo%5B1%5D.jpg" /></a></div>
-Θα έρθεις;<br />
<i>-Ναι.</i><br />
-Πότε;<br />
<i>-Μόλις μπορέσω.</i><br />
-Θα σε περιμένω.<br />
<i>-Μη το κάνεις.</i><br />
-Γιατί;<br />
<i>-Μπορεί να αργήσω.</i><br />
-Δε πειράζει. Θα περιμένω.<br />
<i>-Καλά κάνε ό,τι θες.</i><br />
-Πότε σκέφτεσαι να έρθεις;<br />
<i>-Μόλις μπορέσω, είπαμε.</i><br />
-Εντάξει. Ξέρεις που θα με βρεις;<br />
<i>-Ξέρω. Αλλά μην περιμένεις να έρθω γρήγορα.</i><br />
-Το είπαμε αυτό. Θα περιμένω. Κι ας αργήσεις.<br />
<i>-Εντάξει. Τα λέμε.</i><br />
-Ελπίζω...<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<i> Εκείνη περίμενε. Εκείνος αργούσε. Εκείνη περίμενε. Εκείνος
αναλωνόταν. Εκείνη περίμενε. Εκείνος διασκορπιζόταν. Εκείνη περίμενε.
Εκείνος ταξίδευε. Εκείνη περίμενε. Εκείνος ψαχνόταν.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Κι όσο εκείνη περίμενε, εκείνος ...της έκλεβε με το χρόνο τον αμείλικτο, τη ζωή...Μα εκείνη περίμενε...</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<i>Ώσπου εκείνος επέστρεψε....και τότε η κλεψύδρα εκείνης είχε αδειάσει...</i></div>
<br /></div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-73030485752592182292012-11-07T02:01:00.003+02:002012-11-07T02:01:55.841+02:00Coύλα: Ποιος ήταν ο τρελός;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-6_5Mw2aKLEs/UJmkvHdyZpI/AAAAAAAACd8/ZSAsWwFard8/s1600/locura-una-adaptacion-perfectamente-racional--L-8pU3qb.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="234" src="http://3.bp.blogspot.com/-6_5Mw2aKLEs/UJmkvHdyZpI/AAAAAAAACd8/ZSAsWwFard8/s320/locura-una-adaptacion-perfectamente-racional--L-8pU3qb.jpeg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Έκρυψε στα γρήγορα την σακούλα
σκουπιδιών πίσω από τον κάδο. Βρωμιά και δυσωδία θα ήταν οι σύντροφοι
των δεσμίδων με τα χαρτονομίσματα για λίγες ώρες. Παραφύλαξε στην
επόμενη γωνία. Κρύφτηκε πίσω από ένα κουρέλι για αυτοκίνητο. Θα ήταν
χρόνια αφημένο εκεί με μόνο λόγο ύπαρξης να καλύψει αυτόν τον μυστήριο
κλέφτη εκείνη την ιερή στιγμή που έκρυβε τα λεφτά και κρυβόταν. Πέρασε η
αστυνομία. Τσίριξε η σειρήνα. Κι ύστερα καπνός. Η σακούλα-θησαυρός
μπερδεύτηκε με τα απορρίματα των γειτονικών σπιτιών. Μπλέχτηκε με σαπίλα
και βρωμιά. Το ρευστό που μόλις είχε κλαπεί από γειτονική τράπεζα,
βρήκε τη φυσική του θέση. Έγινε η ίδια, η πρώτη, η αυτούσια φύση του.
Έγινε...σήψη... Σε λίγη ώρα πέρασε και το απορριματοφόρο. Η σακούλα με
τον θησαυρό..εξαϋλώθηκε όπως της έπρεπε μαζί με σωρούς από σκουπίδια...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποιος ήταν ο τρελός; Αυτός που έκλεβε ή αυτός που εξόντωνε τη σήψη; </div>
<br /></div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-51705416674260262862012-11-07T01:15:00.002+02:002012-11-07T01:15:36.350+02:00Coύλα: Συναντήσεις στην Πανσέληνο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-9AgJq5xnBdo/UJmZsBLBqcI/AAAAAAAACdc/X6ARLJs9xtA/s1600/el-aquelarre-h-1798-de-f-de-goya.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-9AgJq5xnBdo/UJmZsBLBqcI/AAAAAAAACdc/X6ARLJs9xtA/s320/el-aquelarre-h-1798-de-f-de-goya.jpg" width="225" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Η θυσία κάτω από την Πανσέληνο είχε οριστει. Λίγες οι Πανσέληνοι...λίγες
οι ευκαιρίες. Αρπακτικά πουλιά θα δείχναν τα σημάδια. Η φωτιά είχε
ανάψει από νωρίς. Οι μασκοφόροι είχαν μαζευτεί και σιγοψιθύριζαν
μετρώντας απώλειες. Όλοι θα έφταναν στον βωμό. Σιγά Σιγά. Βασανιστικά.
Ολοι θα ορμούσαν στις φλόγες με το σύνθημα, μα μόνο ένας δε θα άντεχε
την πίεση με το παρασύνθημα. Θα τον εγκατέλειπε πρώτα ο νους και ύστερα
το κορμί. Κι όταν ο χορός της πύρινης εστίας άρχισε και ο επιλεγμένος
μασκοφόρος γονάτισε μέσα στις φλόγες και άρχισε να λυτρώνει και να
λυτρώνεται...ξέσπασε η μπόρα. Και η θυσία της φωτιάς έπαυσε. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Μια μπόρα πάντα προηγείται...οποιασδήποτε τελετής...γιατί η ίδια η μπόρα είναι η τελετή...</div>
</div>
Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-72286663463053761652012-10-30T19:53:00.000+02:002013-06-26T13:19:39.054+03:00"Το αμείλικτο ζώο που ονομάζεται χρόνος..."<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κοίταξε το μεγάλο ρολόι στο σταθμό του τρένου και αγχώθηκε ακόμη περισσότερο. Η βοή του κόσμου που κατέκλυζε την αποβάθρα δεν βοηθούσε καθόλου στο να νιώσει καλύτερα. Κοίταζε το ακριβό ρολόι που φορούσε στο χέρι αλλά κι αυτό συμβάδιζε με αυτό του σταθμού. Κάθισε στο παγκάκι περιμένοντας το τραίνο, δεν είχε νόημα να κάνει βόλτες πάνω κάτω στην αποβάθρα, το τρένο θα ερχόταν σε 12 λεπτά κι ήταν ήδη αργοπορημένος στη δουλειά...</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEB_OZQuHHRb3FrJH52mhHgSkJm5TkP3ltQLFEP6Y8LOquJrxs0iHYsAsEY1txnAfetEsnRghnzj_1QQZanZV0x4UY9R5GO0oUlQ2FK8v6qOucZpIKF4X_dSCrmQX-nKEQD7zy3egwV0E/s1600/surrealismo%5B1%5D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEB_OZQuHHRb3FrJH52mhHgSkJm5TkP3ltQLFEP6Y8LOquJrxs0iHYsAsEY1txnAfetEsnRghnzj_1QQZanZV0x4UY9R5GO0oUlQ2FK8v6qOucZpIKF4X_dSCrmQX-nKEQD7zy3egwV0E/s1600/surrealismo%5B1%5D.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13.333333969116211px;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2012/10/3-12-12.html">Veronica</a> και το Λογοτεχνικό Σάββατο</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Έβαλε τα ακουστικά από το κινητό στα αυτιά του ώστε να μην ακούει την οχλοβοή κι έκλεισε ελαφρά τα μάτια. Το ράδιο έπαιζε το "Η ζωή είναι ωραία", αγαπημένο του θέμα κι έτσι χαλαρότερος όπως ήταν του ήρθαν αρχικά στη μνήμη οι στιγμές που σαν παιδί μάθαινε τον χρόνο: άκουσε την φωνή της μητέρας που του έλεγε: ό<i>ταν ο μεγάλος δείκτης είναι στο 10 κι ο μικρότερος στο 30 η ώρα είναι δέκα και μισή</i>... θυμόταν και τις δικές του σχετικές απορίες: <i>γιατί μαμά κόβουμε την ώρα στη μέση;</i> τα γέλια της τον έκαναν να χαμογελάσει και να ξεχάσει το άγχος του αρκετά. Έπειτα θυμήθηκε ότι μεγαλώνοντας άρχισε να βλέπει τον χρόνο σαν εχθρό περισσότερο: 8 το πρωί άρχιζε το μάθημα στο σχολείο, έπρεπε να φάει μεταξύ 2 και 2:30 το μεσημέρι γιατί μετά είχε φροντιστήριο, το απόγευμα στις 6 είχε τα Αγγλικά, το βράδυ 8 με 9 διάβασμα, μετά φαγητό με όλη την οικογένεια κι ύπνος νωρίς, πριν τις 11. Σε κάποια του όνειρα σαν παιδί έβλεπε τον χρόνο σαν ένα τερατόμορφο πλάσμα, όπου αντί για αυτιά είχε τα δύο κουδούνια του ξυπνητηριού, όλο το πρόσωπο σχηματιζόταν από το καντράν ενώ στην πλάτη είχε κουρδιστήρια που έμοιαζαν με αγκάθια...<br />
Μεγαλώνοντας κατάλαβε ότι ο πραγματικός εχθρός και το πραγματικό τέρας δεν ήταν η ίδια η ώρα ή ο χρόνος αλλά η στιγμή που περνούσε και δεν ξαναγυρνούσε. Αποφάσισε να ζήσει την κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία, στην μετά εφηβική του περίοδο μπόρεσε σχεδόν να το καταφέρει όπως το φανταζόταν: δεν έχανε ευκαιρία να διασκεδάζει, να μαθαίνει, να αποκτά εμπειρίες, να περνά καλά το όποιο "τώρα". Ο χρόνος δεν ήταν πλέον το αμείλικτο ζώο που εμφανιζόταν στα παιδικά του όνειρα...<br />
Όσο μεγάλωνε τόσο περισσότερο νερό έβαζε στο κρασί του, αναγκάστηκε να ακολουθήσει και πάλι κάποιες νόρμες, αρχικά ο στρατός, μετά η δουλειά, ήρθε κι η οικογένεια, ο χρόνος άρχισε και πάλι να γίνεται πιεστικός, το άγχος να αυξάνεται, ένιωθε ότι δεν του έφτανε η μέρα για να κάνει αυτά που ήθελε.<br />
Άνοιξε αργά τα μάτια, η αποβάθρα είχε πολύ λιγότερο κόσμο, έβγαλε τα ακουστικά και γύρισε το κεφάλι προς το μεγάλο ρολόι και τις ανακοινώσεις των αφίξεων... είχε περάσει το τρένο του και δεν το κατάλαβε.<br />
Το στόμα του σχημάτισε μισό χαμόγελο, <i>δε βαριέσαι</i> είπε φωναχτά, <i>δικός μου είναι ο χρόνος, τον διαθέτω όπως θέλω</i> κι άρχισε να σιγομουρμουρίζει τον ρυθμό του η "ζωή είναι ωραία"...</div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-61345909159863223962012-10-18T13:53:00.000+03:002013-06-26T13:19:56.555+03:00"Το βλέμμα του, τα μάτια της" - Blue<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Έπιναν το αψέντι τους καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Με την πρώτη ματιά φάνταζαν από διαφορετικούς κόσμους ο καθένας. Αυτός τύπος κλοσάρ, καλλιτέχνης που ζούσε κυρίως από φιλανθρωπίες ή από τουρίστες που αγόραζαν φτηνά τα έργα που πουλούσε στις όχθες του Σηκουάνα. Αυτή από μεσοαστική οικογένεια, κάποτε όμορφη και πάντα με καλή εμφάνιση, το πάθος της όμως για τζόγο και ποτό την οδήγησε μαθηματικά στην πορνεία...</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJSfOzA5uWMRH9sM1FNAGp8-OzDv3HHJ8O8jsCDx0HKju4nLjEUE2XXEBMwsJhfb7ka-UfZ3YbQLZiPRL72JxKD3O3_E2zWMmtFpLLOR08NAKT7KOJigEsMVU7qmH2H53rXepp58Ohe-g/s1600/degas-absinthe.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJSfOzA5uWMRH9sM1FNAGp8-OzDv3HHJ8O8jsCDx0HKju4nLjEUE2XXEBMwsJhfb7ka-UfZ3YbQLZiPRL72JxKD3O3_E2zWMmtFpLLOR08NAKT7KOJigEsMVU7qmH2H53rXepp58Ohe-g/s320/degas-absinthe.jpg" width="230" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 12.727272033691406px;">Για την<a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/"> Βερόνικα</a><a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2012/10/6.html"> </a></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Την κοίταξε μετά από αρκετή ώρα, κι αφού άφησε μια τζούρα από τον καπνό της πίπας που κάπνιζε προς το μέρος της. Το βλέμμα της ήταν χαμένο στο κενό, κάπου μεταξύ του ποτού της και του τραπεζιού. Δεν ήταν σίγουρος αν την είχε πειράξει το ποτό ή είχε άλλου είδους προβλήματα, αλλά όσο την κοιτούσε τόσο εικόνες άρχισαν να του έρχονται στο μυαλό.</span><br />
Η καλλιτεχνική φύση και η οργιώδης φαντασία του τον έκαναν κυριολεκτικά να "μπει" μέσα της και να βλέπει τον κόσμο από τα μάτια της...<br />
Οι εικόνες έρχονταν σαν φλας: μωρό, παιδί, ενήλικη, τώρα, κι ενδιάμεσα όμορφες στιγμές, οι γονείς, ο πρώτος έρωτας, ο αγοραίος έρωτας, κορμιά ιδρωμένα, φράγκα πεταγμένα στο πάτωμα, χαρτιά στην πράσινη τσόχα, το αψέντι που έπινε... το βλέμμα του έγιναν τα μάτια της...<br />
Δεν ήπιε το υπόλοιπο ποτό, σηκώθηκε νωχελικά κι έφυγε ρίχνοντας μια τελευταία ματιά προς την κυρία που καθόταν πριν λίγο δίπλα του, το βλέμμα της ήταν το ίδιο θολό αλλά αυτό που είδε σαν τελευταία εικόνα τον τρόμαξε και βγήκε να πάρει καθαρό αέρα...<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
Υ.Γ.: Το αψέντι είναι ένα ποτό που πήρε μυθικές διαστάσεις τέλη 18ου κι αρχές έως μέσα 19ου αιώνα, εξυμνήθηκε και κατηγορήθηκε από πολλούς, έγινε το αγαπημένο ποτό καλλιτεχνών αλλά και της άρχουσας τάξης της Γαλλίας και του απλού κόσμου κερδίζοντας κάποια στιγμή στην κατανάλωση ακόμη και το κρασί. Κατηγορήθηκε ακόμη και για την πρόκληση τρέλας κι άλλων ψυχοπαθητικών νοσημάτων. Απενεχοποιήθηκε πολύ πρόσφατα, ειδικά στην Ελλάδα άρχισε να κυκλοφορεί εκ νέου από την προηγούμενη δεκαετία μόλις.</div>
</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-12741487048787890482012-10-14T14:29:00.000+03:002013-06-26T13:20:10.346+03:00"Ποιός ήταν ο τρελός;" - Blue<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Έκανε προσεκτικές κινήσεις σε
συγκεκριμένη κατεύθυνση. Σαν αξιωματικός που ήταν έπρεπε να υπερασπιστεί
τον βασιλιά του και να συντονίζει τους πολεμιστές στην επίθεση...</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhToGyRwCPcFkJrnqHiiJAvPj2W2iTDlYlvrQWA-70zMUVyyRPSb_WjoSGBghA8jY142GyXCyTtHdkUzoMsUaaargtDSLNbWY24I61MonpTKJZsjuDRgwJ9v0c2ZZrw9C-fiSf1bkgxQwE/s1600/locura-una-adaptacion-perfectamente-racional--L-8pU3qb.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhToGyRwCPcFkJrnqHiiJAvPj2W2iTDlYlvrQWA-70zMUVyyRPSb_WjoSGBghA8jY142GyXCyTtHdkUzoMsUaaargtDSLNbWY24I61MonpTKJZsjuDRgwJ9v0c2ZZrw9C-fiSf1bkgxQwE/s320/locura-una-adaptacion-perfectamente-racional--L-8pU3qb.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Για την <a href="http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr/2012/10/6.html">Βερόνικα </a>και το <a href="http://logotexnikosabbato.blogspot.gr/2012/10/blue.html">Λογοτεχνικό Σάββατο</a></td></tr>
</tbody></table>
Ακόμη κι η Βασίλισσα στεκόταν δίπλα του μακριά από την σιγουριά του πύργου. Εκεί παρέμενε μόνο ο Βασιλιάς για λόγους ασφαλείας.<br />
Οι
ιππείς κάνοντας στρατηγικές κινήσεις διασπούσαν την άμυνα του "εχθρού".
Ο αξιωματικός με την μαύρη πανοπλία του βλέποντας τους στρατιώτες του
να αναλώνονται σε μια εκατέρωθεν ατέρμονη μάχη έκανε την αποφασιστική
κίνηση.<br />
<br />
Ρουά Ματ ακούστηκε από τον παίχτη...<br />
<br />
Υ.Γ.: στο σκάκι ο αξιωματικός λέγεται και τρελός (από το γαλλικό όνομα fou...)</div>
BLUEPRINTShttp://www.blogger.com/profile/13909837881684521098noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5303046559641893613.post-964099404597095052012-10-11T00:14:00.000+03:002012-10-11T00:14:34.515+03:00Cούλα: Χωρίς το φυλακτό μου δε ζω<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-mwlLAnvD8u0/UHXkre0iO4I/AAAAAAAACco/kSNS3CHG4V8/s1600/relicario-guardapelo-oro-fix-antiguo-oro-18-k_MLA-O-2821098124_062012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://2.bp.blogspot.com/-mwlLAnvD8u0/UHXkre0iO4I/AAAAAAAACco/kSNS3CHG4V8/s320/relicario-guardapelo-oro-fix-antiguo-oro-18-k_MLA-O-2821098124_062012.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Το φυλούσε στην εσωτερική τσέπη της
μάλλινης καζάκας του, περίπου 100 χρόνια. Είχε την αίσθηση πως εξαιτίας
αυτού του φυλακτού είχε μακροζωία και καλά γηρατειά. Χαρισμένο από την
προγιαγιά του, είχε βρει μια ζεστή θέση πλάι στη καρδιά του, σε εκείνη την μάλλινη καζάκα με
τα μπεζ κουμπιά και τις μεγάλες τσέπες, <i>το μικρό γυάλινο σταυρουδάκι</i>.
Κάποτε, που ο καημένος το είχε ξεχάσει πάνω στο ράφι της τηλεόρασης,
όταν το έβγαλε για να πλύνει πρόχειρα τη καζάκα του, κόντεψε να πεθάνει
από την στεναχώρια του. Κι ύστερα η αίσθηση πως δεν ζούσε χωρίς το
φυλακτό αυτό, του δημιουργούσε έντονο στρες και την ανάγκη να το
προσέχει συνεχώς, μη του πέσει, μη του σπάσει, μη χαθεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο
πέρασμα των εκατό του χρόνων άφησε την πνοή του στο κρεβάτι του, πλήρης
ημερών. Μόλις τα ακροδάχτυλά του πάγωσαν για τα καλά και τα μάτια του
δεν ήταν πια υγρά....το μικρό γυάλινο σταυρουδάκι ξεγλίστρησε από την
εσωτερική τσέπη της μάλλινης καζάκας του και διασκορπίστηκε σε χιλιάδες
μικρά κομματάκια στο σύμπαν του ξύλινου πατώματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ήταν εκείνος που δε ζούσε χωρίς το φυλακτό του, αλλά εκείνο χωρίς αυτόν...</div>
</div>
Anonymousnoreply@blogger.com6